کواد اسکیت یا رولر اسکیت
اگر بخواهیم کل اسکیت رو به رشته های مختلف تقسیم کنیم بیش از ۲۰ رشته داریم. اما امروز درباره کواد اسکیت یا رولر اسکیت میخواهیم صحبت بکنیم و فرق رولر اسکیت با اینلاین فقط در فریم و طرز قرار گرفتن چرخ هاست.
در کواد ۲ چرخ به طور موازی در پشت و ۲ چرخ هم به طور موازی در جلوی فریم قرار میگیرند و نوع بوت در رولر اسکیت ها به رشته ی تخصصی بستگی دارد.
انواع کواد ها:
اشتباه اول اینکه فکر میکنند کواد ها خیلی مبتدی و ارزان قیمیت هستند
در صورتی که مثل اینلاین ها از مبتدی تا حرفه ای را شامل میشوند و با آن ها میتوان رشته های مختلفی را انجام داد
به عنوان مثال رینک یا رولر هاکی و اسکیت نمایشی را میتوان نام برد
کواد نمایشی
حرکات هر ۳ شاخه ی اینلاین ، رولر و یخ تقریبا یکسان هستند و تنهادر چند حرکت محدود تفاوت دارند یا نمیتوان با فریم دیگری اجرا کرد.
رقص انفرادی در کواد بیشتر از اینلاین و یخ طرفدار دارد ، همان طور که برنامه ی ۲ نفره در یخ بیشتر از رولر طرفدار دارد
اسکیت کواد یا چهار چرخ موازی و تاریخچه آن
ابتدا اسکیت کواد یک اسکیت روی یخ بود که در آن جای تیغه با جای چرخ عوض شد
بعد ها سبک کواد یا چهار چرخ که متشکل از چهار چرخ در همان قالب پیکر بندی چرخ های اتومبیل می باشد محبوبیت بیشتری پیدا نمود.
اولین اسکیت چرخ دار در سال 1743 در لندن ساخته شد
ولی اولین اسکیت کواد ثبت شده در تاریخ مربوط به سال 1760بوده که توسط مخترع بلژیکی به نام جان جوزف مرلیناختراع و روانه بازار گردید.
اسکیتی که او اختراع کرده بود چیزی شبیه به اسکیت های اینلاین امروزی بود. هدایت آن سخت و متوقف کردن آن کاری سخت تر بود
چرا که هیچ ترمزی برای آن وجود نداشته و برای توقف اسکیت نیز راهی پیش بینی نشده بود.
از همین رو بعد از تب وتاب اولیه کم کم این اسکیت محبوبیت خود را از دست داد
اما در سال 1840 اپرای Le Prophete Meyerbeer صحنه ای را به نمایش می گذارد که در آن مجریان از اسکیت های غلتکی برای شبیه سازی اسکیت روی یخ در دریاچه یخ زده ای که روی صحنه باز سازی شده بود استفاده می کنند
و در سال 1863 جیمز پلیمپتون از ماسا چوست اسکیت راک را اختراع نمود
که از یک پیکر بندی چهار چرخ برای ثبات بیشتر استفاده می کرد. این یک پیشرفت چشمگیر در طراحی مرلین بود
که استفاده از آن را آسان تر کرده و محبوبیت زیادی را در دهه های 1860 تا 1870 در بین مردم و ورزشکاران آن زمان ایجاد نمود.
رفته رفته و سرانجام اسکیت کواد از یک سرگرمی به یک ورزش رقابتی تبدیل شد.
شاید بتوان تولید بلبرینگ ها را فرشته نجاتی برای رولر اسکیت در نظر گرفت.
با تولید این فن آوری و ورود آن به صنعت تولید اسکیت های رولر، برخی از انتقاد ها از این نوع اسکیت ها از بین رفته و از تعداد منتقدان و مخالفان این رشته کم شود.
در اواسط دهه 1990 کواد هاکی به جای پاک با توپ برگزار گردید و محبوبیت آن طی مدت دو سال تا جایی پیش رفت که در المپیک 1992 جزو رشته های ورزشی در این رویداد مهم ورزشی به حساب آمد.
در آماری که در سال 1999 توسط اتحادیه کالاهای ورزشی ملی گرفته شد نشان داد که در آن سال حدود 2.5 میلیون نفر مشغول به فعالیت در رشته کواد هاکی می باشند
که این نشان از گسترش محبوبیت رولر اسکیت در بین ورزشکاران داشت.
در سال 1937 انجمن متصدیان پیست های رولر اسکیت (Roller Skating Rink Operators) در ایالات متحده آمریکا تاسیس شد
که در حال حاضر با نام انجمن رولر اسکیت در حال فعالیت می باشد. این انجمن با هدف آموزش افراد و آشنایی و ترویج رشته رولر اسکیت در بین مردم تاسیس گردید.
کواد نمایشی
اسکیت نمایشی به دو صورت روی یخ و داخل سالن وجود دارد که در شکل خارج از یخ یا داخل سالن با دو شاخه اسکیت نمایشی اینلاین و اسکیت نمایشی کواد (اسکیت چهار چرخ با دو محور) است
و این شاخه از اسکیت دارای شاخه های گوناگونی می باشد.
تفاوت اصلی در قسمت چرخ ها و فریم آن می باشد و فریم ها از فلز های سبک مانند آلومینیوم، فولاد ضد زنگ و یا تیتانیوم ساخته می شوند.
رشته اسکیت نمایشی کواد دارای شاخه های گوناگونی می باشد که در هر کدام شکل حرکات و نوع اسکیت کردن متفاوت می باشد.
بر همین اساس فریم های استفاده شده برای هر شاخه از ویژگی های خاص و مربوط به همان شاخه بهره برده تا در راستای اجرای حرکات مربوط به آن شاخه خاص کاملا در خدمت ورزشکار قرار بگیرد.
جنس چرخ های اسکیت های کواد از پلی اورتان ساخته شده اند و دارای اندازه و درجه سختی متفاوتی نسبت به یکدیگر می باشند.
اندازه این چرخ ها بر اساس دو بعد تعیین می شود:
ارتفاع و عرض ( میزان سطح تماس چرخ با زمین) و به طور معمول ابعاد چرخ ها با ارتفاع 62 میلی متر برای Dance
ارتفاع 63 میلی متر برای Figure
ارتفاع 60 میلی متر برای Loop Figure
و چرخ های با ارتفاع 55 یا 57 میلی متر برای سبک های آزاد استفاده می شود. عرض چرخ های هنری حدود 30 تا 32 میلی متر می باشد.
درجه سختی یا Durometer میزان چسبندگی یا لغزش چرخ را تعیین می کند. ورزشکاران و بازیکنان حرفه ای بر اساس سبکی که اسکیت می کنند
همچنین نوع کف زمین (چوب، پارکت، سیمان و …) از چرخ های با درجه سختی متفاوتی استفاده می کنند.
به طور معمول از چرخ های با درجه سختی بالا تر و میزان لغزش بیشتر برای سبک Figure استفاده می شود و اسکیت بازان حرفه ای می توانند برای راحتی بیشتر در انجام حرکات، ترکیبی از چند چرخ با درجه سختی های متفاوت را استفاده نمایند
تا بر اساس آن، میزان شتاب و ایجاد راحتی در حرکات چرخشی را برای خود در سطح مطلوبی قرار دهند.
بر این اساس اسکیت آن ها در یک لبه خاص دارای چرخ های با درجه سختی بالا و در لبه دیگری دارای چرخ های با درجه سختی کمتری می توانند باشند!
نویسنده نوشته: محسن دوستگان